ΕΓΡΑΨΑΝ
«Ήταν μια φορά και έναν καιρό ένα μικρό παιδί. Αγόρι ή κορίτσι, δεν έχει σημασία. Το παιδί αυτό είχε χάσει από πολύ νωρίς τους γονείς του και έτσι ζούσε με τη θεία του σε ένα μικρό δωμάτιο μιας θεόρατης πολυκατοικίας στην οδό Κλαψομοιριάς 34,6, όπου η μοναδική θέα από το μικρό παράθυρο, ήταν μια άλλη θεόρατη πολυκατοικία, αυτή της οδού Κλαψομοιριάς 36,6. Το παιδί της ιστορίας μας αν και δεν είχε τις μεγάλες ανέσεις, ήταν εξαιρετικά ευτυχισμένο, γιατί οι γονείς του τού είχαν αφήσει ένα μαγικό μολύβι, που όμοιό του δεν υπήρχε. Κάθε του σκέψη μπορούσε να γίνει αληθινή. Αρκεί να ζωγράφιζε με αυτό. Οπουδήποτε! Σε χαρτιά, τοίχους, καζανάκια και όπου μπορείτε να φανταστείτε. Όταν ήταν μικρό, είχε ζωγραφίσει μια συννεφιασμένη μέρα έναν ήλιο και παραλίγο να κάψει τα φρύδια του γιατί τον έκανε πολύ μεγάλο! Στην εφηβεία ζωγράφιζε φεγγάρια και τα κοιτούσε με τις ώρες ονειροπολώντας! Όταν βρήκε δουλειά σε μια εταιρία κατασκευής παιχνιδιών, μπορούσε να σχεδιάσει ό,τι παιχνίδι του ερχόταν στο μυαλό και να το παίξει πριν ακόμα κατασκευαστεί! Ήταν ο καλύτερος στο είδος του!
Τα χρόνια πέρασαν και το παιδί έκανε παιδιά και ζούσανε περιπέτειες μοναδικές και ταξίδευαν σε μέρη μακρινά χάρη στο μοναδικό αυτό μολύβι. Και κάποτε ήρθε ο καιρός, που το παιδί που μεγάλωσε, να φύγει για το δικό του μακρινό ταξίδι. Μάζεψε όλα τα παιδιά του και τους είπε.
-Αυτό τώρα είναι δικό σας, και τους έδωσε ένα κοινό, συνηθισμένο, στραπατσαρισμένο μολύβι που δεν είχε καν μύτη.
Αυτά κοιτάχτηκαν για μια στιγμή με απορία, μα ύστερα κατάλαβαν. Και το μολύβι άρχισε σιγά σιγά να παίρνει χρώμα και η μύτη του να μεγαλώνει και μια μεγάλη λάμψη πλημμύρισε το δωμάτιο. Όταν αυτή καταλάγιασε, το παιδί που έκανε παιδιά είχε φύγει, όμως εξαιτίας του η ιστορία μας θα συνεχίσει και χωρίς αυτό.»
Υποτίθεται πως έπρεπε να γράψω έναν επίλογο για το έργο ενός ανθρώπου που αν και δεν έχω συναντήσει από κοντά, θαυμάζω απεριόριστα. Διαβάζοντας το υπέροχο αυτό βιβλίο γεννήθηκε στο μυαλό μου και η παραπάνω ιστορία που είναι για μένα ο μοναδικός τρόπος να αποτυπώσω τον ενθουσιασμό και την απερίγραπτη συγκίνησή μου για το έργο ενός ανθρώπου που έχει αφιερώσει τη ζωή του στο να καλλιεργεί τη σκέψη και τη ΦΑΝΤΑΣΙΑ! Το κλειδί για μια υπέροχη ζωή. Αγαπημένε μου Δημήτρη! Αγρότη της ψυχής και του πνεύματος μέσα από την καρδιά μου ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Άγγελος Πατσιάς, «ο δάσκαλος του Φουρφουρά»
Πρώτη σκηνή: Στην τάξη
ΠΑΙΔΙ1: Έχω μια «ιδέα» μπλα μπλα…
ΠΑΙΔΙ2: Δεν γίνεται! Μόνο στα παραμύθια!
Έχουν σχέση τα επιστημονικά επιτεύγματα με τα παραμύθια;;;
ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Μάθε, Σκέψου, Ψάξε, Δημιούργησε, Παίξε!
Φτιάξε το δικό σου «παραμύθι», δοκίμασέ το... και που ξέρεις μπορεί να αρέσει σε πολλούς να το… χρησιμοποιούν!
Δεύτερη σκηνή: Συζήτηση μεταξύ ενηλίκων
ΣΧ. ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ: (αναφερόμενος στο προηγούμενο διάλογο) Είμαι χαρούμενος και αισιόδοξος όπου συναντώ τέτοιους διαλόγους στο σχολείο!
ΔΑΣΚΑΛΟΣ2 / ΓΟΝIOΣ: Στο σχολείο; Δεν γίνεται! Μόνο στα παραμύθια!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ: Μάθε, Σκέψου, Ψάξε, Δημιούργησε, Παίξε! Ας γίνει το σχολείο ή το σπίτι η «σκηνή», εσύ ο «σκηνοθέτης», η «Επιστήμη» το έργο και «ήρωές» μας οι μαθητές!
(Απόσπασμα από ένα κείμενο που δεν έχει γραφεί: «Ο Δημήτρης Γραμμένος στην πραγματικότητα της εκπαίδευσης», Γιώργος Πανσεληνάς, 2017)
Την έμπνευση και την εμψύχωση σε μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς δίνει με τη «Μικρή Εξυπνοσκουφίτσα» του ο Δημήτρης Γραμμένος. Ο ερευνητής/παραμυθάς που κάνει εμάς τους ενήλικες να θυμόμαστε τη χαρά και τη δημιουργικότητα της παιδικής ηλικίας, δείχνει το δρόμο για το πώς τα παιδιά θα γνωρίσουν τη σύγχρονη τεχνολογία «σαν παραμύθι». Μάθε, Σκέψου, Ψάξε, Δημιούργησε, Παίξε με τη μαγική του εγκυκλοπαίδεια!
Γιώργος Πανσεληνάς, Σχολικός Σύμβουλος Πληροφορικής Αν. Κρήτης